Het heeft even geduurd voor dit wedstrijdverslag op de website verschijnt. De foto’s lieten de sfeer en de omstandigheden van deze grootste vrouwenloop van Nederland al zien. Bovendien was Daphne de slag net weer te boven en zou het wedstrijdverslag haar alleen maar weer herinneren aan het enigszins pijnlijke wedstrijdverloop. Toch nog even een kort bericht, want beloofd is beloofd.

De grootste vrouwenloop, betekent ook lang wachten voor de start en tijd genoeg om een van de vele dixies uit te proberen. Suzie en Jacq hebben een andere kleur startvak op hun wedstrijdnummer, maar daar trekken we ons niets van aan en we staan samen in het groene vak en vertrekken, net als vorig jaar, als bijna laatsten voor onze 10 kilometer.

De warming up gebeurt dit jaar vol-automatisch, het is namelijk drukkend warm met een zeer hoge luchtvochtigheid. De wedstrijdleiding waarschuwt om vooral het tempo aan te passen en voldoende te drinken onderweg. Regelmatig zien we de EHBO in de weer met een onwel geworden loopster. Vijftig vrouwen vallen uit, maar dat valt nog mee op een totaal van 12.356 loopsters.

Na de start gaan we allemaal op ons eigen tempo de uitdaging aan en zie ik ze een voor een bij me weglopen. Niets nieuws onder de zon en niks om me over druk te maken.

Bij de tweede drinkpost zie ik opeens het oranje shirt en petje van Daphne weer voor me opdoemen. Een mooi richtpunt om naar toe te lopen en dat lukt wonder boven wonder. Daphne heeft het zwaar en geeft na een paar minuten aan dat ze me niet kan volgen en ik maar moet gaan. Dat is me nog niet eerder overkomen en geeft me moed voor de laatste kilometers. Daphne haalt gelukkig 2 minuten na mij ook de finish. Kapot en naar adem happend. Suzie en Jacq zijn al voor ons binnen en hebben een keurige race gelopen, rekening houdend met de warmte en benauwdheid.

Na afloop een welverdiend biertje en nog even op foto in onze nieuwe shirtjes en op naar de pasta-party in Westervoort.

Volgend jaar weer, zo besluiten we !